“18. W pierwszym miesiącu, od wieczora dnia czternastego i [potem] aż do wieczora dnia dwudziestego pierwszego, będziecie spożywali przaśne chleby.”
2 Mojżeszowa 12:18 [BP]
“5. W czternastym dniu pierwszego miesiąca, o zmierzchu [rozpoczyna się] Pascha na cześć Jahuah.
6. W piętnastym dniu tegoż miesiąca będzie Święto Przaśników dla Jahuah. Przez siedem dni macie spożywać [tylko] przaśne chleby.” 3 Mojżeszowa 23:5-6 [BP]
“1. Przestrzegaj miesiąca Abib i obchodź Paschę na cześć Jahuah, twego Boga. W miesiącu Abib bowiem twój Bóg, Jahuah, wyprowadził cię nocą z Egiptu.
2. Na Paschę zabijesz dla twego Boga, Jahuah, owce i cielęta na tym miejscu, które Jahuah wybierze na zamieszkanie dla swego Imienia.
3. Nie będziesz jadł razem z tą [ofiarą] niczego kwaszonego. Przez siedem dni będziesz z nią jadł przaśniki – chleb niedostatku, gdyż w pośpiechu wyruszałeś z Egiptu – abyś dzień twego wyjścia z Egiptu przypominał sobie po wszystkie dni twego życia.
4. Przez siedem dni w całej twej posiadłości nie ma być żadnego kwasu. Z mięsa zaś, które zabijesz [na ucztę] wieczorem pierwszego dnia, nie może nic pozostać
przez noc do rana.
5. Nie będziesz też mógł ofiarować Paschy w jakiejkolwiek z osad, które da ci twój Bóg, Jahuah.
6. Masz bowiem zabić [baranka] na Paschę na tym miejscu, które twój Bóg, Jahuah, wybierze na mieszkanie dla swego Imienia – pod wieczór, przy zachodzie słońca, w porze twego wyjścia z Egiptu.
7. Upieczesz [baranka] i spożyjesz na tym miejscu, które obierze twój Bóg, Jahuah. Potem rano zbierzesz się i udasz się do swoich namiotów.
8. Przez sześć dni będziesz spożywał przaśniki, a dnia siódmego odbędzie się uroczyste zgromadzenie na cześć Jahuah, twego Boga. Nie będziesz [wtedy] wykonywał żadnej pracy. “
5 Mojżeszowa 16:1-8 [BP]
“3. W piętnastym dniu pierwszego miesiąca wyruszyli z Ramses; nazajutrz po [święcie] Paschy na oczach wszystkich Egipcjan wyszli synowie Izraela dzięki możnej ręce.”
4 Mojżeszowa 33:3 [BP]
“16. W czternastym dniu pierwszego miesiąca przypada Pascha na cześć Jahuah,
17. a w dniu piętnastym tegoż miesiąca – Święto; przez siedem dni wolno jeść tylko przaśne chleby.
18. Pierwszego dnia odbędzie się zgromadzenie świąteczne: wówczas nie będziecie wykonywali żadnej uciążliwej pracy.
19. Na ofiarę całopalną dla Jahuah złożycie dwa młode cielce, jednego barana i siedem rocznych baranków; a wybierzecie je bez żadnej skazy!
20. Do tego na ofiarę z pokarmów przygotujecie trzy dziesiąte [efy]
wyborowej mąki zagniecionej z oliwą na każdego cielca, a dwie dziesiąte na barana.
21. Masz też złożyć jedną dziesiątą część
[efy] na każdego z owych siedmiu
baranków
22. i jednego kozła na przebłaganie dla dokonania obrzędowego zadośćuczynienia za was.
23. Będziecie to składali w ofierze
niezależnie od całopalenia porannego, które jest nieustannym całopaleniem.
24. Będziecie tak czynić codziennie w ciągu siedmiu dni: będzie to miła dla Jahuah woń spalanej ofiary, [złożonej] obok nieustannego całopalenia i należącej doń ofiary z pokarmów.
25. A dnia siódmego [znowu] będziecie
mieli świąteczne zgromadzenie: nie
będziecie zatem wykonywali żadnej
uciążliwej pracy.”
4 Mojżeszowa 28:16-25 [BP]
“26. A kiedy wasi synowie zapytają was:
“Co oznacza ten wasz obrzęd?” –
27. odpowiecie: “Jest to ofiara Paschy ku
czci Jahuah, który w Egipcie przeszedł obok domów Izraelitów, gdy zsyłał plagę na Egipt, i ocalił nasze domy”. Wtedy lud pochylił się i upadł na twarz.”
2 Mojżeszowa 12:26-27 [BP]
Dzień Paschy 14 Awiw/Abib/Nisan zwany w Biblii także Dniem Przygotowania lub zwany jako cały okres 8 dni – Świętem Przaśników.
W tym dniu w świątyni składano rano [3 godzina dnia] i pod wieczór [9 godzina dnia] ofiarę ustawiczną jako miłą woń [miłą woń nie była to ofiara za grzech] i dodatkowo rano i wieczorem ofiarę paschalną jako miłą woń.
To w świątyni, w domach w ten 14 dzień gdy nastał ranek sprzątano i pozbywano się wszelkiego zakwasu przez spalenie go w ogniu.
Pieczono przaśne chleby. Sprawdzano czy jednoroczne jagnię oddzielone 10 dnia tegoż pierwszego miesiąca jest nadal bez skazy.
To jagnię służyło na ofiarę biesiadną spożywaną podczas wieczerzy paschalnej, która to odbywała się na przełomie z 14 dnia o zmierzchu a zaczynała 15 dzień – 1 dzień Święta Przaśników.
Reasumując: 14 dnia miesiąca Awiw/Abib/Nisan w I wieku n.e kapłani składali w świątyni na ołtarzu rano 2 jagnięta i wieczorem 2 jagnięta natomiast jagnię spożywane podczas wieczerzy było tylko przez kapłanów zabijane i wykrwawione a krew spalana na ołtarzu w świątyni.
Jagnię bez skazy, przaśny chleb są symbolami większej doskonałej ofiary w Jeszua Mesjaszu, który jest uosobieniem [rzeczywistością] ofiary paschalnej. W zasadzie wszystkie “symbole” starego przymierza [np. manna, woda ze skały, miedziany wąż, przejście przez Jordan itd.] znajdują odzwierciedlenie w Jahoshua Mesjaszu, gdyż to on jest słowem które ciałem się stało.
“29. Następnego dnia, gdy Jan zobaczył zbliżającego się Jahusza, oświadczył:
„Oto Baranek Boży.
30. On jest Tym, o którym powiedziałem:
Po mnie przyjdzie mężczyzna, który istniał przede mną, ponieważ był wcześniej ode mnie.
31. Ja Go nie znałem, lecz dlatego przyszedłem chrzcić wodą, aby tak został objawiony Izraelowi”.
32. Jan zaświadczył również: „Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jakby gołębica i pozostał na Nim.
33. Ja wprawdzie Go nie znałem, lecz Ten, który posłał mnie chrzcić wodą, zapowiedział mi: «Gdy zobaczysz, że na kogoś zstępuje Duch i na nim pozostaje, wiedz, że on będzie chrzcił Duchem Świętym».
34. I zobaczyłem to, więc poświadczam: On jest Synem Bożym”.
35. Następnego dnia Jan stał tam ponownie, a wraz z nim dwóch jego uczniów.
36. A gdy przyjrzał się przechodzącemu Jahusza, rzekł: „Oto Baranek Boży!”.”
Jana 1:29-36 [BPa]
“48. Ja jestem chlebem życia.
49. Wasi przodkowie jedli na pustyni mannę, ale pomarli.
50. To jest natomiast chleb, który zstępuje z nieba, aby każdy, kto go spożyje, nie zaznał śmierci.
51. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Ktokolwiek będzie spożywał ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”.
52. Wtedy Żydzi zaczęli się sprzeczać między sobą, pytając: „Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?”.
53. Jahusza więc oświadczył: „Uroczyście zapewniam was: Jeśli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie.
54. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym.
55. Bo moje ciało naprawdę jest pokarmem, a moja krew naprawdę jest napojem
56. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, pozostaje we Mnie, a Ja w nim.
57. Podobnie jak Mnie posłał Ojciec, który żyje, i jak Ja żyję dzięki Ojcu, tak również ten, kto Mnie spożywa, będzie żył dzięki Mnie.
58. To jest właśnie chleb, który zstąpił z nieba; inny od tego, jaki jedli przodkowie i pomarli. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.
59. O tym mówił Jahusza w synagodze, gdy nauczał w Kafarnaum.”
Jana 6:48-59 [BPa]
“32. A czytał następujący fragment Pisma: Prowadzą go jak owcę na zabicie, a
On jak baranek, gdy go strzygą, milczy i nie otwiera ust swoich.
33. Został poniżony i wyjęty spod prawa. Któż może opowiedzieć o Jego pokoleniu, skoro Jego życie zabrane zostało z ziemi?
34. A urzędnik zapytał Filipa: „Powiedz mi, proszę, o kim pisze prorok? O sobie samym czy też o kimś innym?”.
35. Wtedy Filip, wychodząc od przeczytanego tekstu Pisma, opowiedział mu Ewangelię o Jahusza.”
Dzieje Apostolskie 8:32-35 [BPa]
“6 Tam znajdowała się studnia Jakuba. Jahusza, zmęczony przebytą drogą, usiadł
obok studni, a było to około godziny szóstej.
7. Nadeszła wtedy kobieta — Samarytanka, aby zaczerpnąć wody. Jahusza poprosił ją: „Daj Mi się napić”.
8. Jego uczniowie natomiast poszli do miejscowości, aby kupić coś do jedzenia.
9. Kobieta odparła jednak: „Jakże Ty, Żyd, możesz prosić mnie, kobietę samarytańską,
o wodę?”. Żydzi bowiem nie utrzymują kontaktu z Samarytanami.
10. Na jej słowa Jahusza odpowiedział: „Gdybyś znała dar Boży, a także wiedziała, kim jest Ten, kto ci rzekł: «Daj Mi się napić», to byś Go poprosiła, a On dałby ci wody żywej”.
11. Kobieta zawołała wtedy: „Panie,
przecież Ty nie masz nawet czerpaka, a studnia jest głęboka. Skąd więc weźmiesz wodę żywą?
12. Czyżbyś był większy od naszego ojca Jakuba, który dał nam tę studnię? Zresztą
on sam z niej korzystał, jego synowie i trzody”.
13. Wówczas Jahusza oznajmił jej: „Każdy, kto pije tę wodę, nadal będzie odczuwał pragnienie.
14. Kto natomiast napije się wody, którą Ja mu dam, już nigdy więcej nie będzie odczuwał pragnienia, gdyż woda, którą mu dam, stanie się w nim obfitym źródłem na życie wieczne”.
15. Kobieta poprosiła więc:
„Panie, daj mi takiej wody, abym już
więcej nie odczuwała pragnienia
i nie musiała przychodzić tutaj i czerpać”.”
Jana 4:6-15 [BPa]
“37. A w ostatni dzień święta, w Hoszanę Rabbę, Jeszua stanął i zawołał: “Jeśli ktoś jest spragniony, niech wciąż przychodzi do mnie i pije!
38. Kto pokłada swą ufność we mnie, jak mówi Tanach, rzeki wody żywej popłyną z samej głębi jego istoty!“”
Jana 7:37-38 [KŻNT]
