BIBLIJNA PRAWDA o SZABACIE – SIÓDMYM DNIU TYGODNIA.

“1. I tak zostały ukończone niebo i ziemia, i wszystkie zastępy ich [stworzeń].

2. A kiedy ukończył Bóg swe dzieło w szóstym dniu, odpoczął w dniu siódmym po całym dziele, którego dokonał.

3. I błogosławił Bóg dzień siódmy, i świętym go uczynił, albowiem odpoczął w tym dniu po całym dziele, które pracą swoją stworzył.”1 Mojżeszowa 2:1-3 [BPoznańska]

“22. W szóstym dniu zebrali dwa razy tyle pożywienia, po dwa gomery na każdego. Wtedy wszyscy książęta rodów poszli donieść o tym Mojżeszowi.

23. On zaś tak powiedział do nich: Tak właśnie rozkazał Jahuah: jutro odpoczynek, święty Szabat poświęcony Jahuah. Pieczcie, co macie piec, i gotujcie, co macie gotować. Co wam zbędzie, przechowajcie sobie do rana.

24. Odłożyli więc to do rana, jak Mojżesz polecił; i nie cuchnęło ani nie było w nim robactwa.

25. Mojżesz zaś mówił: Jedzcie to dzisiaj, bo dzień dzisiejszy jest Szabatem poświęconym Jahuah. Nie znajdziecie dzisiaj tego na polu.

26. Przez sześć dni macie to zbierać, natomiast w siódmym dniu Szabat, więc tego nie będzie.

27. Ale w siódmym dniu niektórzy ludzie poszli zbierać, [lecz nic] nie znaleźli.

28. Jahuah wtedy rzekł do Mojżesza: Dopókiż będziecie się uchylali od przestrzegania moich przykazań i pouczeń?

29. Patrzcie! To Jahuah przecież dał wam ten Szabat, dlatego też On daje wam w szóstym dniu pokarm na dwa dni. Niech więc każdy siedzi w domu, niech nikt nie opuszcza swego miejsca w siódmym dniu!

30. Odpoczywał więc lud w siódmym dniu.

31. Izraelici nadali temu [pożywieniu] nazwę manna. Była ona podobna do nasienia koriandru, biała, o smaku podobnym do ciastek z miodem.”
2 Mojżeszowa 16:22-31 [BPoznańska]

“8. Pamiętaj, abyś święcił dzień szabatu.

9. (Sześć dni masz pracować i wykonywać wszelkie twoje zajęcia,

10. lecz dzień siódmy jest szabatem na cześć Jahuah, twego Boga. Nie wolno [wtedy] wykonywać żadnego zajęcia ani tobie, ani twemu synowi czy córce, ani słudze czy służebnicy, ani bydlęciu, ani obcemu, który przebywa w obrębie twoich bram.

11. Jahuah bowiem uczynił w sześciu dniach niebo i ziemię, morze i to wszystko, co jest w nich, a odpoczął w siódmym dniu. Dlatego pobłogosławił Jahuah dzień szabatu i uczynił go świętym). “2 Mojżeszowa 20:8-11 [BPoznańska]

“13. Przykaż synom Izraela: Macie zachowywać moje szabaty, jest to bowiem znak między mną a wami z pokolenia w pokolenie, aby wiedziano, że Ja, Jahuah, jestem waszym Uświęcicielem.”2 Mojżeszowa 31:12-17 [BPoznańska]

“21. Sześć dni masz pracować, zaś w siódmym dniu masz odpoczywać; masz odpocząć nawet w czasie orki i żniw.”2 Mojżeszowa 34:21 [BPoznańska]

“1. I przemówił Jahuah do Mojżesza tymi słowy:

2. Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Jahuah, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta,:

3. Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie Szabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to Szabat Jahuah we wszystkich waszych siedzibach.”3 Mojżeszowa 23:1-3 [B.Tysiąclecia II]

“9. W dzień szabatu [będziecie składać] dwa roczne baranki bez skazy i dwie dziesiąte części efy wyborowej mąki zagniecionej z oliwą na ofiarę z pokarmów; do tego ofiarę z płynów.

10. [To] całopalenie szabatu [będzie dołączone] w każdy szabat do nieustannego całopalenia i do ofiary z płynów.”4 Mojżeszowa 28:9-10 [B.Poznańska]

“13. Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania Szabatu, żeby dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz Szabat rozkoszą, dzień święty Jahuah – czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie omawiać spraw swoich,

14. wtedy znajdziesz twą rozkosz w Jahuah. Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca. Albowiem usta Jahuah to wyrzekły.”Izajasza 58:13-14 [BTysiąclecia II]

“12. Dałem im też moje Szabaty, aby były znakiem między mną a nimi, żeby wiedziano, że Ja jestem Jahuah, który ich uświęca.“Ezechiela 20:12 [BPoznańska]

“32. Jeżeli ludność tego kraju będzie w dzień Szabatu przywoziła na sprzedaż towary lub wszelkiego rodzaju zboże, nie kupimy od niej nic ani w dzień Szabatu, ani w święto; roku siódmego wyrzekamy się zysku [z ziemi] i nie będziemy żądali zwrotu żadnych długów.”Nehemiasza 10:32 [BPoznańska]

“17. Ganiłem zatem możnych Judy, mówiąc im: Jakże gorszącej rzeczy dopuszczacie się, bezczeszcząc Szabat!

18. Czyż to nie tak postępowali wasi ojcowie? Za to też Bóg nasz zesłał całe to nieszczęście na nas i na to Miasto. Wy zaś bezczeszcząc Szabat pogłębiacie jeszcze gniew Jego przeciwko Izraelowi.

19. Skoro więc przed nastaniem Szabatu mrok zapadł w bramach jerozolimskich, nakazałem je zamykać i poleciłem otwierać je dopiero nazajutrz po Szabacie. Postawiłem również w bramach niektórych z moich ludzi, aby w dzień Szabatu nie wnoszono [do miasta] żadnego towaru.

20. I tak raz lub dwa razy kramarze i handlarze wszelkiego rodzaju nocowali poza [murami] Jeruzalem.

21. Ostrzegałem ich więc mówiąc do nich: Czemu to nocujecie poza murami? Jeżeli to uczynicie jeszcze raz, położę na was rękę! Od tego czasu nie przyszli już w dzień Szabatu.

22. Nakazałem lewitom, aby się oczyścili i przyszli czuwać przy bramach, żeby uświęcić dzień Szabatu. Także i to mi pamiętaj, Boże mój, i okaż mi łaskawość według wielkiego miłosierdzia Twego.”
Nehemiasza 13:15-22 [BPoznańska]

“21. Tak mówi Jahuah: Strzeżcie się przez wzgląd na życie wasze, by w dzień szabatu nie dźwigać ciężaru i nie wnosić go przez bramy Jeruzalem!

22. Nie wynoście też ciężaru z domów waszych w dzień szabatu ani nie wykonujcie żadnej roboty, ale święćcie dzień szabatu, jak przykazałem waszym praojcom.

23. Oni wszakże nie usłuchali i nie nakłonili swego ucha, lecz nieugiętym uczynili swój kark, by nie słuchać i nie przyjąć przestrogi.”Jeremiasza 17:21-23 [B.Poznańska]

“4. Słuchajcie tego, wy, co uciskacie biednego i co czyhacie na zgubę ubogich w kraju,

5. wy, którzy powiadacie: “Kiedyż to minie nów księżyca, abyśmy mogli sprzedać swoje zboże, i szabat, abyśmy mogli otworzyć spichrze pełne zboża; abyśmy mogli umniejszać efę, a powiększać sykl, i oszukiwać za pomocą fałszywej wagi;

6. abyśmy mogli kupować nędzarzy za pieniądze, a biednych za parę obuwia, i sprzedawać nawet poślad zboża?””Amosa 8:4-6 [B.poznańska]

“23. Co miesiąc w święto nowiu i co tydzień w szabat wszyscy ludzie będą przybywali, aby oddać Mi pokłon — mówi PAN.”Izajasza 66:22-23 [BPa]

“3. Lud ziemi będzie bił głębokie pokłony przed Jahuah u wejścia tej bramy w szabaty i  w święta nowiu.”Ezechiela 46:3 [BP]

“9. Zatem pozostaje szabatowanie* (dla) ludu Boga; [* Sens: spoczynek świąteczny, świętowanie.]”Hebrajczyków 4:4-11  [Vocatio interlinearny]

„Ich kapłani łamią MOJE Prawo i bezczeszczą to wszystko, co jest dla MNIE Święte, nie czyniąc żadnej różnicy między tym, co Święte i co nie święte. Nie mówią już ludziom o tym, co jest nieczyste, a co czyste, oczy zamykają na nieposzanowanie MOICH Świętych dni Szabatu. I tak jestem przez nich samych znieważony.”

W podobny sposób przeciwko zakłamaniu religijnych przywódców i ich odejściu od posłuszeństwa BOGU JAHWE i JEGO Przykazaniom, a także wypaczeniu prawdziwej, Świętej nauki, na rzecz pouczania doktryn ludzkich, występuje nasz Pan i Zbawiciel JAHUSZUA ha MASZIJACH w Ewangelii Św. Marka 7:6-8:

„Ten lud czci MNIE wargami, lecz sercem swym daleko jest ode MNIE. Ale czci MNIE na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście Przykazanie BOŻE, a trzymacie się ludzkiej tradycji.”

Szabat w dziele stworzenia.

Pozwólmy sobie jednak omówić zagadnienie od początku. W tym celu cofnijmy się do czasu, w którym stwarzane były Niebo i ziemia, czego opis znajdujemy w Księdze Rodzaju 2:2-3:

„A gdy BÓG ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy BÓG pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go Świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.”

Tak więc siódmy dzień tygodnia, wyznaczony na odpoczynek, to Szabat. BÓG JAHWE już przy stworzeniu świata podkreślił wyjątkowe znaczenie Szabatu i zaznaczył w nim Swoją szczególną obecność, odpoczywając tego dnia. STWÓRCA uświęcił Dzień Szabatu: odłączył go od reszty dni, odseparował dla nadzwyczajnego, Świętego celu. Ustanowił ON Szabat, odpoczywając po sześciu dniach Swojej pracy. Nie był zmęczony, gdyż BÓG nie męczy się, ani nie nuży (Księga Izajasza 40:28), odświeżył się ON jednak i zadowolił, poprzez kontemplację nad dziełem, którego dokonał.

Wiemy z całą pewnością, iż siódmy dzień, w którym BÓG JAHWE odpoczął po swoim trudzie. Kalendarz wprowadzony przez papieża Grzegorza XIII, którego używa się obecnie w większości krajów świata, jest przekłamany, i to niedziela zajmuje w nim miejsce ostatniego dnia tygodnia. Boży ludzie przez wieki strzegli kalendarza biblijnego lunarno- solarnego,z pierwotnym cyklem dni, podczas gdy reszta świata podążyła za kalendarzami wprowadzonymi przez ludzi, które zmieniły pierwotny przebieg dni tygodnia. Rzecz jasna żadna zmiana kalendarza, samowolna rotacja dni tygodnia, czy jakakolwiek inna ludzka ingerencja, nie jest w stanie odmienić początkowego stanu rzeczy, ani zamysłu STWÓRCY czasu i wszechświata na temat siódmego dnia tygodnia, w którym odpoczął ON po Swoim trudzie.

Szabat w czasach Księgi Rodzaju

Istnieje w Biblii (w formie jaką znamy) 2500-letnia przerwa pomiędzy ostatnią wzmianką o Szabacie w Księdze Rodzaju, a ponownym podjęciem jego tematu w opisie Wyjścia Izraelitów z Egiptu i otrzymania Dziesięciu Przykazań na Górze Synaj. Niemniej jednak można dowieść, opierając się na Piśmie, że Patriarchowie i mężowie BOŻY tego czasu wcale nie porzucili obowiązku przestrzegania Szabatu.

Noe przestrzegał Sprawiedliwości BOŻEJ i głosił ją innym:

„A oto dzieje Noego. Noe był człowiekiem prawym. Spośród współczesnych mu wyróżniał się nienagannością [postępowania] i [tym, że] żył w przyjaźni z BOGIEM.”    – Księga Rodzaju 6:9

„nie darował również dawnemu światu zsyłając na bezbożnych groźny potop, z którego uratował jedynie Noego, głosiciela sprawiedliwości, i jego siedmioro towarzyszy.”

    – 2 List Piotra 2:5

„Niech mój język głosi TWOJE Słowo, bo wszystkie TWOJE nakazy są sprawiedliwością!”

   – Psalm 119:172

Abraham przestrzegał Praw i Przykazań:

„że rozmnożę potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie oraz dam twojemu potomstwu wszystkie te ziemie. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia [takiego, jakie jest udziałem] twego potomstwa, dlatego że Abraham był MI posłuszny – przestrzegał tego, co mu poleciłem: MOICH nakazów, praw i pouczeń.”   – Księga Rodzaju 26:4-5

Podobnie Izaak i Jakub podążali za przykładem posłuszeństwa Abrahama. Słownik Biblijny Peloubet w artykule Sabat podaje:

„Sabat znany był jako cotygodniowy dzień odpoczynku w Babilonii już ok. 3800 lat przed Chrystusem.” (A więc wiele wieków przed nadaniem Zakonu Mojżeszowego, czy chociażby narodzinami Abrahama.)

Szabat w czasie Starego Przymierza

„Będziesz zważał na Szabat, aby go święcić, jak ci nakazał JAHWE, BÓG twój. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką twą pracę, lecz w siódmym dniu jest Szabat JAHWE, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani żadne twoje zwierzę, ani obcy, który przebywa w twoich bramach; aby wypoczął twój niewolnik i twoja niewolnica, jak i ty. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd JAHWE, BÓG twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał JAHWE, BÓG twój, strzec dnia Szabatu.”

   – Księga Powtórzonego Prawa 5:12-15

„Pamiętaj o dniu Szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest Szabatem ku czci JAHWE, BOGA twego (…) W sześciu dniach bowiem uczynił JAHWE niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił JAHWE dzień Szabatu i uznał go za Święty.”

 – Księga Wyjścia 20:8-11

IV Przykazanie dane Mojżeszowi na Górze Synaj przypomina nam o konieczności przestrzegania Prawa o Szabacie, które ELOHIM ustanowił jako pierwsze, już przy samym dziele Stworzenia, w czasie gdy żadne przymierze z człowiekiem – Stare ani Nowe – jeszcze nie istniało. Nie jest to więc przepis wprowadzony przez BOGA w trakcie ustanawiania Starego Przymierza / Testamentu, a jedynie przytoczony i zatwierdzony jako obowiązujący, przy tej właśnie okazji. Czy zatem twierdzenia nauczycieli ludzkich doktryn mówiące, że IV Przykazanie przestało obowiązywać w chwili wygaśnięcia Starego Testamentu, mają jakikolwiek sens? W szczególności biorąc pod uwagę fakt, że Szabat był honorowany przez JAHUSZUA i JEGO uczniów, zarówno w czasie JEGO życia na ziemi jak i po zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu, (dowody na to w dalszej części artykułu) odpowiadamy stanowczo: Nie!

„Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać Prawo albo Proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Amen, albowiem powiadam wam: Dopóki Niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z Prawa, aż się to wszystko stanie. Ktokolwiek więc, unieważniłby jedno z tych Przykazań najmniejszych i tak nauczał ludzi, najmniejszym nazwany będzie w Królestwie Niebios. Ten zaś, kto czyniłby i nauczał ich wszystkich, ten będzie wielkim nazwany w Królestwie Niebieskim.”   – JAHUSZUA w Ewangelii Św. Mateusza 5:17-19

Przyjrzyjmy się więc, jaki stosunek do Przykazania nakazującego uświęcanie Dnia Siódmego, w Świetle Pism Prawa i Proroków, utrzymuje sam jego Dawca, JAHWE.

„Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia Szabatu, aby nie załatwiać swoich spraw w Moim Świętym Dniu, i będziesz nazywał Szabat rozkoszą, a dzień poświęcony JAHWE godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował JAHWE, a JA sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta JAHWE to przyrzekły.”

   – Księga Izajasza 58:13-14

BÓG OJCIEC JAHWE nazywa Szabat „Swoim Świętym Dniem”, „dniem poświęconym JAHWE” oraz „dniem ku czci JAHWE”. Nie mamy wątpliwości, iż żaden inny dzień nie jest w stanie tak po prostu zająć jego miejsca. Apostoł Jan w Księdze Objawienia nazywa Szabat „dniem JAHWE / Pańskim”. (Księga Objawienia 1:10) Od samego początku istnienia Szabatu jako dnia wydzielonego na oddawanie czci BOGU JAHWE i odpoczynek, STWÓRCA zachęca Swój lud do przyjmowania go jako błogosławieństwa – „rozkoszy” – jak to pięknie ujmuje powyższy fragment Księgi Izajasza, sprzeciwia się ON natomiast traktowaniu Szabatu jako bezdusznego nakazu stanowiącego jarzmo i zniewolenie, gdyż w żadnym wypadku nie został on ustanowiony w tym celu. Doskonałym przykładem weryfikacji – z BOŻEGO punktu widzenia – pomylonych ludzkich poglądów na temat Czwartego Przykazania, są nauki SYNA BOŻEGO JAHUSZUA – PANA Szabatu, które znajdujemy m.in. w Ewangelii Mateusza 12:1-14. (Przykład łuskania kłosów zboża czy uzdrawiania w Dzień Szabatu. Czytaj dalej w części Szabat w Nowym Przymierzu)

„JAHWE powiedział wówczas do Mojżesza: Oto ześlę wam chleb z nieba, na kształt deszczu. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doświadczyć, czy pójdą za MOIMI rozkazami czy też nie. Lecz w dniu szóstym zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie (…) Mojżesz powiedział: Jedzcie to dzisiaj, albowiem dzisiaj jest Szabat ku czci JAHWE! Dzisiaj nie znajdziecie tego na polu. Przez sześć dni możecie zbierać, jednak w dniu siódmym jest Szabat i nie będzie nic tego dnia. JAHWE nakazał wam Szabat i dlatego w szóstym dniu dał wam pokarm na dwa dni. Każdy przeto z was pozostanie w domu! W dniu siódmym żaden z was niech nie opuszcza swego miejsca zamieszkania. I stosownie do tego lud obchodził dnia siódmego Szabat.”   – Księga Wyjścia 16:4-6, 25-26, 29-30

BÓG JAHWE sprawił niesamowity cud, zsyłając z Nieba mannę na każdy dzień, poza dniami Szabatu, przez 40 lat wędrówki Izraelitów po pustkowiu. Nastąpiło 2080 indywidualnych cudów, oddzielonych od siebie o dokładny tydzień, jedynie po to, aby zakodować w sercach ludzkich wagę przestrzegania tego cyklu, w którym siódmy dzień wyniesiony jest ponad resztę i przeznaczony na odpoczynek. Cóż za błogosławieństwo! Lud Izraela mógł odpoczywać w Dzień Szabatu, nie ponosząc mimo tego żadnych strat, tak jakby wszystkie siedem dni przeznaczył na pracę. Zaiste Szabat był ogromnym darem i błogosławieństwem z Nieba.

BÓG JAHWE na kartach Biblii obiecuje wiele wspaniałych błogosławieństw dla osób, które pozostają MU wierne i strzegą JEGO Przykazań, w szczególności Przykazania o Dniu Siódmym. Natomiast tych, którzy buntują się przeciwko NIEMU i JEGO Przepisom, i są wobec STWÓRCY nieposłuszni – mają dotknąć przekleństwa. (Patrz: m.in. Księga Powtórzonego Prawa 28) Obietnice te sprawdziły się wielokrotnie w historii Izraela, kiedy to wybrany naród zaznawał pokoju, dobrobytu i błogosławieństw, idąc prostą ścieżką posłuszeństwa BOŻYM Przykazaniom, a także wojen, ucisków i prześladowań, kiedy tylko wypowiadał posłuszeństwo swojemu BOGU i przyjmował obce, bezbożne obyczaje, nie przywiązując wagi do święcenia Siódmego Dnia Odpoczynku.

Stosunek do Szabatu przyczyną błogosławieństw lub kar:

„Wtedy zgromiłem możnych Judy i powiedziałem im: Co to za niegodziwa rzecz, którą popełniacie, gwałcąc dzień Szabatu. Czyż tak nie uczynili ojcowie wasi? Dlatego też BÓG nasz zesłał całe to nieszczęście na nas i na to miasto. A wy chcecie ściągnąć jeszcze większy gniew na Izraela przez gwałcenie Szabatu.”   – Księga Nehemiasza 13:17-18

„To mówi JAHWE: Strzeżcie się – jeśli wam życie miłe – by nie nosić rzeczy ciężkich w dzień Szabatu ani nie wnosić ich przez bramy Jerozolimy. Nie wynoście żadnych ciężarów ze swych domów w Dzień Szabatu ani nie wykonujcie żadnej pracy, lecz raczej święćcie Dzień Szabatu, jak nakazałem waszym przodkom. Ale oni nie słuchali ani nie nakłonili swego ucha, lecz uczynili twardym swój kark, odmawiając posłuszeństwa i odrzucając pouczenie. Jeżeli okażecie MI pełne posłuszeństwo – wyrocznia JAHWE – jeśli nie będziecie wnosić żadnego ciężaru przez bramy miasta w Dzień Szabatu i jeśli będziecie święcić Dzień Szabatu, nie wykonując w nim żadnej pracy, będą wchodzić przez bramę miasta królowie [i książęta] zasiadający na tronie Dawida. Będą wjeżdżać na wozach i koniach, oni, ich dostojnicy, mężowie judzcy i mieszkańcy Jerozolimy, a miasto to będzie zamieszkałe na wieki (…)

A jeżeli MNIE nie posłuchacie, by święcić Dzień Szabatu, by się powstrzymać od noszenia ciężaru, wchodząc bramami Jerozolimy w Dzień Szabatu, zapalę gniew w jej bramach i pochłonie pałace Jerozolimy, i nie zgaśnie.”   – Księga Jeremiasza 17:21-25,27

Proroctwo to zostało wypełnione zgodnie z Księgą Jeremiasza 52:12-13.

Patrz również: Księga Ezechiela 20:10-25.

„Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dzień siódmy będzie dla was Świętym Szabatem odpoczynku dla JAHWE; ktokolwiek zaś pracowałby w tym dniu, ma być ukarany śmiercią. Nie będziecie rozpalać ognia* w dniu Szabatu w waszych mieszkaniach.”   –
Księga Wyjścia 35:2-3

„Gdy Izraelici przebywali na pustyni, spotkali człowieka zbierającego drwa w dzień Szabatu. Wtedy przyprowadzili go ci, którzy go spotkali przy zbieraniu drew, do Mojżesza, Aarona i całego zgromadzenia. Zatrzymali go pod strażą, bo jeszcze nie zapadło postanowienie, co z nim należy uczynić. JAHWE zaś rzekł do Mojżesza: Człowiek ten musi umrzeć – cała społeczność ma go poza obozem ukamienować. Wyprowadziło go więc całe zgromadzenie poza obóz i ukamienowano według rozkazu, jaki wydał JAHWE Mojżeszowi.”   –
Księga Liczb 15:32-36

Kara śmierci, która groziła Izraelitom za łamanie Przykazania Szabatu, pokazuje jak bardzo poważnym wykroczeniem był tego typu występek w oczach NAJWYŻSZEGO. Osoby łamiące Szabat grzeszyły z premedytacją, umyślnie działając na przekór BOGU i jawnie wypowiadając MU posłuszeństwo. Szabat jest zawsze poprzedzony dniem przygotowania, który poświęca się na prace takie jak zbieranie drewna, przygotowywanie posiłków czy porządki.

[*odnosi się to do ognia wykorzystywanego w pracy i przemyśle, a nie tego do ogrzewania domów w czasie zimy, oświetlania czy odgrzewania uprzednio przygotowanych posiłków]

Szabat Wiecznym Znakiem między JAHWE a jego ludem

PAN BÓG JAHWE określa co więcej Szabat jako „Wieczny Znak pomiędzy NIM a wszystkimi pokoleniami swojego wybranego narodu”. Wierzący w JAHUSZUA, jako duchowi Izraelici (Patrz: List do Rzymian 2:28-29; 11, List do Galacjan 3:29) i spadkobiercy obietnicy Abrahamowej, mają zatem powinność honorowania tego Świętego Przykazania, ale również niesamowity przywilej zacieśniania więzi z naszym Stwórcą JAHWE oraz Zbawicielem JAHUSZUA – Panem Szabatu – w wyjątkowy sposób, poprzez akceptację tego właśnie Świętego i odwiecznego Znaku przymierza między nami a NIM, po którym wszyscy mają poznać, do Kogo należymy i kto jest Tym, który nas uświęca.

„Potem tak rzekł JAHWE do Mojżesza: Powiedz Izraelitom: Przestrzegajcie pilnie MOICH Szabatów, gdyż to jest znak między MNĄ a wami dla wszystkich waszych pokoleń, by po tym można było poznać, że JA jestem JAHWE, który was uświęcam.” – Księga Wyjścia 31:12-13

„Między Mną a synami Izraela znakiem jest wiecznym, bo w sześciu dniach stworzył JAHWE niebo i ziemię, a siódmego dnia przestał i odpoczął.” – Księga Wyjścia 31:17

„I tak wywiodłem ich z ziemi egipskiej, i zaprowadziłem na pustynię. Dałem im MOJE prawa i obwieściłem MOJE nakazy, które gdy człowiek zachowa, żyć będzie. Dałem im także Szabaty, aby były znakiem między MNĄ a nimi, aby poznano, że JA jestem JAHWE, który ich uświęca (…) JA jestem JAHWE, Bóg wasz. Według Moich praw postępujcie, zachowujcie MOJE Przykazania i wypełniajcie je. Święćcie też MOJE Szabaty, które niech będą znakiem między MNĄ a wami, aby poznano, że JA jestem JAHWE, BÓG wasz.”   – Księga Ezechiela 20:10-12,19-20

W obecnym Czasie Końca, a także w obliczu nadchodzącego okresu Wielkiego Ucisku zapowiedzianego w Biblii (patrz: Księga Daniela 12, Ewangelia Św. Mateusza 14; Marka 13; Łukasza 21; Księga Apokalipsy), honorowanie Szabatu jako dnia poświęconego na oddawanie czci JAHWE i odpoczynek, a także uznawanie go za Znak pomiędzy nami a naszym BOGIEM, nabierze szczególnie ważnego znaczenia. 

Szabat dla wszystkich: Żydów i pogan

Powszechnie panuje pogląd, iż Szabat został ustanowiony jako prawo obowiązujące jedynie rodzonych Izraelitów. Pozwólmy sobie zbadać ową tezę w świetle Pisma Świętego.

W Ewangelii Św. Marka 2:27 JAHUSZUA poucza obłudnych faryzeuszy o Dniu Siódmym słowami:

„Szabat jest uczyniony dla człowieka”

co wyraźnie daje nam do zrozumienia dla kogo uczyniony jako błogosławiony dzień odpocznienia został Szabat – „dla człowieka”, a nie tylko dla Żyda. W księgach Biblii Świętej BÓG JAHWE mówi wyraźnie, że Jego Przykazania obowiązują zarówno Żydów, jak i ludzi z narodów, którzy uwierzyli i przyłączyli się do kultu Jedynego BOGA. Spójrzmy w jaki sposób poucza ON Swoje dzieci, nie zważając na ich narodowość, w Księdze Izajasza 56:1-7:

„Tak mówi JAHWE: Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwości, bo Moje zbawienie już wnet nadejdzie i Moja sprawiedliwość ma się objawić. Błogosławiony człowiek, który tak czyni, i syn człowieczy, który się stosuje do tego: czuwając, by nie pogwałcić Szabatu, i pilnując swej ręki, by się nie dopuściła żadnego zła. Niechże cudzoziemiec, który się przyłączył do JAHWE, nie mówi tak: Z pewnością JAH wykluczy mnie ze swego ludu. Nieobrzezany także niechaj nie mówi: Oto ja jestem uschłym drzewem. Tak bowiem mówi JAH: Nieobrzezanym, którzy przestrzegają moich Szabatów i opowiadają się za tym, co Mi się podoba, oraz trzymają się mocno Mego przymierza, dam miejsce w Moim domu i w Moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im Imię wieczyste i niezniszczalne. Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do JAHWE, ażeby Mu służyć i ażeby miłować Imię JAH i zostać Jego sługami – wszystkich zachowujących Szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno Mojego przymierza, przyprowadzę na Moją Świętą Górę i rozweselę w Moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na Moim ołtarzu, bo dom Mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów.”

Szabat w Nowym Przymierzu

Zagadnienie Przykazań BOŻYCH w Piśmie Świętym, m.in. Przykazania Szabatu, jest jednoznaczne i całkowicie bezdyskusyjne. Księgi spisane po przyjściu na świat MESJASZA, ogólnie przyjęte jako Nowy Testament, głoszą przyjście Łaski BOŻEJ, Zbawienia i przebaczenia grzechów przez JAHUSZUA ha MASZIJACH, ale jednocześnie potwierdzają konieczność życia w posłuszeństwie BOŻYM Przepisom, wzywając wszystkich wierzących do trwania w Świętości i stawiania bezkompromisowego sprzeciwu wobec prób łamania BOŻYCH Praw i moralności. Wcieleniem i wzorem takiej postawy jest dla wszystkich wiernych PAN JAHUSZUA. ON sam, jako Słowo JAHWE zesłane w ludzkich ciele na świat, przyszedł by objaśnić prawidłowe rozumienie odwiecznych BOŻYCH Zasad, konfrontując je z ludzkimi doktrynami i sformalizowanymi przepisami, które, choć przedstawione jako wymogi niezbędne do należytego oddawania czci BOGU, nie pochodziły w żaden sposób od JAHWE.

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych Przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.”

   – Ewangelia Św. Mateusza 5:17,19

„Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście Przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji”

   – Ewangelia Św. Marka 7:6-8

Pan Szabatu – JAHUSZUA ha MASZIJACH

Obie powyższe wypowiedzi naszego PANA JAHUSZUA dają nam jasną, jednoznaczną odpowiedź na dwa bardzo ważne pytania:

– Jaki jest JEGO stosunek do Przykazań nadanych przez samego BOGA JAHWE?

– Jak zapatruje się ON na nakazy, które są niczym więcej jak jedynie wymysłami ludzkiej tradycji?

JAHUSZUA ha MASZIJACH, jako Twórca i Dawca Odwiecznych BOŻYCH Praw, które zostały objawione Ludowi BOŻEMU m.in. na Górze Synaj, z całą pilnością broni ich i wzywa do ich przestrzegania. (Ewangelia Św. Marka 10:17-19) Piętnuje ON natomiast przywiązanie do rytuałów i legalizmu, które stoją w sprzeczności z BOŻYM zamierzeniem i nie pozwalają czerpać należytej radości z wprowadzania w życie woli PANA JAHWE. Sytuacja ta uwidoczniła się szczególnie przy okazji nauczania prawidłowego podejścia do Szabatu, kiedy to JAHUSZUA w sposób jawny demaskował obłudę przywódców religijnych oraz brak podstawowego zrozumienia przez nich istoty Siódmego Dnia, który ustanowiony został jako błogosławiony czas szczególnego pielęgnowania więzi pomiędzy nami a naszym STWÓRCĄ.

„Idąc stamtąd, wszedł do ich synagogi. A [był tam] człowiek, który miał uschłą rękę. Zapytali Go, by móc Go oskarżyć: Czy wolno uzdrawiać w Szabat? Lecz On im odpowiedział: Kto z was jeśli ma jedną owcę, i jeżeli mu ta w dół wpadnie w Szabat, nie chwyci i nie wyciągnie jej? O ileż ważniejszy jest człowiek niż owca. Tak więc wolno jest w Szabat dobrze czynić. Wtedy rzekł do owego człowieka: Wyciągnij rękę. Wyciągnął, i stała się znów tak zdrowa jak druga. Faryzeusze zaś wyszli i odbyli naradę przeciw Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.”

   – Ewangelia Mateusza 12:10-14

Ten jak i inne przykłady ze Świętych Ewangelii ukazują, jak bardzo wypaczono i sformalizowano w ludzkim rozumowaniu reguły dotyczące Szabatu, kiedy to zaspokajanie głodu zebranymi na polu uprawnym ziarnami (Ew. Św. Mat. 12:1-7), czy nawet uzdrawianie i czynienie cudów BOŻĄ Mocą w Siódmy Dzień (Ew. Św. Mk. 3:1-6; Ew. Św. Łuk. 6:6-11, 13:10-17), spotkało się z ostrym sprzeciwem, podsycanym w dodatku przez pełną nienawiści zazdrość w stosunku do SYNA BOŻEGO i JEGO Świętej, prawdziwej Nauki. Chociaż Przykazanie o Szabacie miało przynosić radość i błogosławieństwo, tradycja rabinistyczna uczyniła z niego nieznośne jarzmo i pozbawiła je pierwotnego znaczenia, dodając do niego poza tym listę różnego rodzaju zakazów i ograniczeń.

Mesjasz przywraca prawidłowe znaczenie BOŻEGO odpoczynku – Szabatu – w rozumieniu ludzkim. Okazuje swój szacunek i przywiązanie do cotygodniowego Szabatu oraz corocznych Świąt Biblijnych, które także są Szabatami, (ich opis znajdujemy m.in. w Księdze Kapłańskiej 23) poprzez obchodzenie tych uroczystych dni, uczestnictwo w Zgromadzeniach oraz udzielanie nauk i głoszenie kazań. Przykłady:

JAHUSZUA – Baranek BOŻY – drugiego dnia Święta Przaśników spożywa Paschę ze swoimi uczniami, a potem wypełnia znaczenie tego Święta, wydając SIEBIE jako Świętą Bezgrzeszną Ofiarę Przebłagalną, w zastępstwie baranka paschalnego. Następnie poleca uczniom celebrować Święto Paschy na JEGO pamiątkę, a także zapowiada, iż sam będzie robić to z nimi w Królestwie BOŻYM. [Ewangelia Łukasza 22:1,7-20]

JAHUSZUA naucza w czasie Święta Namiotów w Jerozolimie. [Ewangelia Jana 7]

MESJASZ udziela nauk w czasie Święta Poświęcenia Świątyni – Święta Chanuka. [Ewangelia Jana 10:22]

JAHUSZUA naucza w synagogach w Szabaty. [Ewangelia Marka 1:21; 6:2; Ewangelia Łukasza 4:16; 4:31]

Szabat w ostatecznym czasie biblijnego Wielkiego Ucisku

Po tym, jak uczniowie zapytali PANA JAHUSZUA: „Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twego przyjścia i końca świata?” (Ewangelia Mateusza 24:3), wygłosił ON bardzo ważną Proroczą Zapowiedź Czasów Końca, w której m.in. przestrzegł Swoich wiernych przed uciskami, kataklizmami i zwiedzeniem, które będą miały wtedy miejsce. W mowie tej MASZIJACH zawiera bardzo ważne dla omawianego zagadnienia polecenie: „módlcie się, aby wasza ucieczka nie wypadła w zimie albo w Szabat” (Ewangelia Mateusza 24:20) Werset ten wyraźnie wykazuje, że instytucja Szabatu w zamyśle BOŻYM pozostaje niezmieniona i nawet w czasie wypełniania się biblijnej Apokalipsy – czasu Trwogi Jakuba (Księga Daniela 12), Ucisku, jakiego nie było od stworzenia świata i nigdy więcej nie będzie – wierni BOGU JAHWE będą cały czas mieć na uwadze Dzień Szabatu – Święty Siódmy Dzień Odpoczynku, aby nawet unikać w ten czas ucieczki, o ile będzie to możliwe!

Czy posiadając tę wiedzę, wciąż możemy uznać za prawdopodobne, aby ktokolwiek miał prawo zanegować konieczność przestrzegania Czwartego Przykazania, bądź też uznać je za przedawnione czy unieważnione? Czy jakakolwiek ludzka doktryna stoi ponad odwiecznym BOŻYM Prawem i pouczeniami naszego MESJASZA? Czy którakolwiek z wypowiedzi BOGA OJCA lub SYNA podlega dyskusji? W żadnym wypadku!

Uczniowie JAHUSZUA przestrzegają Szabatu

„Pozostaje zatem odpoczynek Szabatu dla Ludu Bożego (Chrześcijan/Mesjańskich Żydów)”     – List do Hebrajczyków 4:9

Nie mamy wątpliwości, że tylko i wyłącznie Dzień Siódmy – Szabat. jest uświęconym przez BOGA JAHWE dniem, wyznaczonym na oddawanie MU czci i odpoczynek. Zarówno JAHUSZUA jak i JEGO Apostołowie celebrowali Szabaty oraz Biblijne Święta, nauczali w te dni w synagogach i miejscach zgromadzeń, a w czasie dalekich podróży podejmowali wszelkie starania, aby na powrót przybyć do Jerozolimy na czas Świąt. W Biblii znajduje się wiele tego typu raportów świadczących, iż nigdy Dni Uświęcone przez BOGA JAHWEH nie były przez Apostołów – zbory Pańskie  – traktowane jako dni powszednie. I te sprawozdania postaramy się w dalszej kolejności omówić.

Szabat dniem zmartwychwstania ZBAWICIELA

Jedną z fałszywych tez, która przez wieki pielęgnowana była przez kościół chrześcijański formujący się na rzymskim fundamencie, jest ta, która mówi, iż zmartwychwstanie MESJASZA PANA miało miejsce w niedzielę. Jest to jawne kłamstwo, które miało na celu ułatwić ówczesnym władzom religijnym ustanowienie pogańskiego dnia słońca – niedzieli – dniem świętym, przeznaczonym do celebrowania również dla chrześcijan. Szczególnie miało to na celu wywyższenie tzw. „niedzieli wielkanocnej”, która ma rzekomo reprezentować i upamiętniać dzień, w którym JAHUSZUA ha MASZIJACH zmartwychwstał. Wszystkie te podania są jednak możliwe do zweryfikowania i ukazania jako nieprawdziwe w świetle Pisma. Przyjrzymy się opisanym w Ewangelii chwilom, które nastąpiły po ukrzyżowaniu ZBAWICIELA i złożeniu JEGO ciała do grobu.

„A gdy się kończył Szabat, i już świtało na pierwszy dzień onego tygodnia, przyszła Maryja Magdalena i druga Maryja, aby grób oglądały… Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak powiedział. Chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał.”

   – Ewangelia Mateusza 28:1,6 (Biblia Gdańska)

Powyższe świadectwo potwierdza, iż przed nastaniem świtu pierwszego dnia tygodnia MESJASZA nie było już w grobie. Skąd wiemy, że JEGO zmartwychwstanie nastąpiło szabatowym popołudniem, jeszcze przed zakończeniem Szabatu? Oczywiście – ze świadectwa Ewangelii. Wiemy z niej, iż SYN BOŻY, według Znaku Proroczego Jonasza, miał pozostawać w okowach śmierci trzy pełne doby – trzy dni i trzy noce.

„Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak SYN będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi.”  – Ewangelia Mateusza 12:39-40

„Odpowiedział im JAHUSZUA: zburzcie tę świątynię, a w trzy dni ją odbuduję… Ale On mówił o świątyni swojego ciała.”  – Ewangelia Jana 2:19,21

Aby zatem stwierdzić bez cienia wątpliwości, o jakiej godzinie nastąpiło Zmartwychwstanie ZBAWICIELA, musimy określić porę, w której zmarł ON na krzyżu Kalwarii. Odpowiedzi dostarczają nam trzy z czterech Ewangelii – wszystkie zaświadczają, iż JAHUSZUA zmarł na krzyżu o dziewiątej godzinie dnia, co odpowiada 15.00 godz. naszego czasu!

„A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej JAHUSZUA zawołał donośnym głosem: ELOI, ELOI, lema sabachthani, to znaczy: BOŻE mój, BOŻE mój, czemuś Mnie opuścił?… i oddał ducha.”

    – Ewangelia Marka 15:33,34,37

Podobnie: Ewangelia Mateusza 27:46-50 oraz Ewangelia Łukasza 23:44-46

Zmartwychwstanie MESJASZA nastąpiło zatem o dziewiątej godzinie dnia – dnia wcześniejszego niż ten, w którym Maria przyszła obejrzeć grób wczesnym porankiem. ZBAWICIEL zmartwychwstał o godzinie 15.00 w Szabat! Jest to niepodważalna prawda Biblii. To Święty Dzień Siódmy BÓG JAHWE uhonorował poprzez Zmartwych Wzbudzenie w nim SWEGO Jednorodzonego SYNA!

Szabat w czasach apostolskich, I wieku n.e.

Dziesięć BOŻYCH Przykazań, włącznie z Przykazaniem Szabatu, przestrzegane były przez uczniów JAHUSZUA MESJASZA za JEGO życia, jak również po śmierci, Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu, fizyczne odejście PANA niczego oczywiście w tej kwestii nie zmieniło. Dzieje Apostolskie dostarczają nam wiele cennych informacji na temat sytuacji panującej wśród pierwszych wyznawców JAHUSZUA. Poniżej zamieszczonych jest kilka wypisów z Dziejów świadczących o tym, że Szabaty w czasach Apostołów i pierwszych uczniów wciąż niepodważalnie stanowiły dni wspólnych zgromadzeń, modlitw i oddawania czci BOGU JAHWE, a także odpoczynku od pracy i podróży. Pamiętajmy, że słowo „Szabat” odnosi się zarówno do ostatniego dnia każdego tygodnia, jak i do poszczególnych dni corocznych Świąt zarządzonych przez BOGA JAHWE, takich jak Święto Namiotów, Święto Pięćdziesiątnicy, czy też Pascha/Święto Przaśników.

„Oni poszli z Perge i przybyli do Antiochii Pizydyjskiej, udali się do synagogi i wszedłszy tam, usiedli, gdyż w tym dniu był Szabat… Kiedy wychodzili, proszono ich, aby w następny Szabat mówili do nich o tym samym. A po zakończeniu zebrania, wielu Żydów i pobożnych prozelitów towarzyszyło Pawłowi i Barnabie, którzy w rozmowie starali się zachęcić ich do wytrwania w Łasce JAHWE. W następny Szabat zebrało się niemal całe miasto, aby słuchać Słowa JAHWE.”   – Dzieje 13:14,44

„W Szabat wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie – jak sądziliśmy – było miejsce modlitwy. I usiadłszy rozmawialiśmy z kobietami, które się zeszły.”   – Dzieje 16:13

„Paweł według swego zwyczaju wszedł do nich i przez trzy Szabaty rozprawiał z nimi. Na podstawie Pisma wyjaśniał i nauczał: Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać.”

    – Dzieje 17:2-3

„A w każdy Szabat rozprawiał w synagodze i przekonywał tak Żydów, jak i Greków.”

    – Dzieje 18:4

„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali.”   – Dzieje 2:1-2

„A my odpłynęliśmy z Filippi po Święcie Przaśników i po pięciu dniach przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni.”   – Dzieje 20:6

„albowiem Paweł tak osądził, aby przepłynąć obok Efezu, nie tracąc czasu w Azji. Spieszył się bowiem, aby jeśli jest to możliwe, przybyć do Jerozolimy na dzień Pięćdziesiątnicy.”

    – Dzieje 20:16

Apostoł Paweł w 4 rozdziale swojego Listu do Hebrajczyków przybliżył nam znaczenie duchowego BOŻEGO Odpoczynku, wiążąc go ściśle z Siódmym Dniem, w którym ELOHIM odpoczął po Swoich dziełach, a nade wszystko ostrzega nas przed nieposłuszeństwem i informuje o tych, którzy z powodu swojego buntu do Odpoczynku BOŻEGO nie weszli.

„Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem /BÓG/ na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął BÓG w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. I znowu na tym /miejscu/: Nie wejdą do mego odpoczynku. Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu /swego/ nieposłuszeństwa (…)

A zatem pozostaje odpoczynek Szabatu dla Ludu BOŻEGO. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak BÓG po swoich. Śpieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa.”

   – List do Hebrajczyków 4:3-11

Żaden werset którejkolwiek Księgi Nowego Testamentu, czy to Ewangelii, Dziejów, czy też Listów Apostolskich, jeśli odpowiednio rozumiany i nie wyrywany z pierwotnego kontekstu oraz zamysłu autora, nie podważa ani nie neguje obowiązku przestrzegania przez wiernych JAHUSZUA ha MASZIJACH Czwartego BOŻEGO Przykazania nakazującego ludowi BOŻEMU uświęcanie Dnia, który STWÓRCA już od samego Stworzenia Ziemi oddzielił dla Swojej Chwały. W czasach spisywania Biblii Świętej jakakolwiek myśl, iż Odwieczne Przykazanie, zapisane przez JAHWE JEGO własnym palcem na kamiennej tablicy, mogłoby zostać zniesione bądź zamienione na inne, była absolutnie obca Apostołom jak i wierzącym! Tak długo, jak kościół pozostawał wierny BOGU JAHWE i posłuszny JEGO Świętemu Słowu, żadne tego typu odstępstwo nie zaistniało! W dalszej części tego opracowania przyjrzymy się okolicznościom, w jakich to odstępstwo nastąpiło, i kto stał za nim otwarcie.

Szabat w Królestwie Bożym – na Nowej Ziemi:

Szabat jest, jak mówi Pismo, cieniem rzeczy przyszłych List do Kolosan 2:16-17:

“16 Niech więc nikt was nie osądza z powodu jedzenia lub picia, co do święta, nowiu księżyca lub szabatów.

17. Są to cienie rzeczy przyszłych, ciało zaś jest Chrystusa.

, przypomnieniem o BOŻYCH obietnicach, przedsmakiem odpoczynku, którego dzieci BOŻE zaznają w Królestwie Niebios w przyszłości. BÓG JAHWE zapowiedział poprzez Proroka Izajasza, iż na Nowej Ziemi, po ustanowieniu JEGO Wiecznego Królestwa, Szabat będzie w dalszym ciągu niezmiennie obowiązywać jako szczególny dzień przeznaczony na oddawanie MU czci.

„Bo jak Nowe Niebiosa i Nowa Ziemia, które Ja uczynię, trwać będą przede Mną – wyrocznia JAHWE – tak będzie trwało wasze potomstwo i wasze imię. Sprawdzi się to, że każdego miesiąca podczas nowiu i każdego tygodnia w Szabat, przyjdzie każdy człowiek, by Mi oddać pokłon – mówi JAHWE.” – Księga Izajasza 66:22-23

Ustanowiony już przy założeniu świata Szabat, będący pamiątką samego Dzieła Stworzenia i odpoczynku, który STWÓRCA powziął po całym Swym trudzie, jest ustawą wieczną i nieodwołalną, która obowiązuje od zawsze i na zawsze, będzie więc także honorowany po objęciu rządów nad Ziemią przez KRÓLA królów i PANA panów, JAHUSZUA ha MASZIJACH, w JEGO Świętym i niezniszczalnym Królestwie.

Bezprawne zastąpienie Szabatu niedzielą,

a Bożych praw – praktykami pogańskimi

„Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia.” – Księga Wyjścia 20:9

Kilka wieków po narodzeniu MESJASZA, kiedy wspólnota kościoła zaczęła przyjmować do swoich nauk wiele różnego rodzaju kłamliwych doktryn polecających wiernym odcinać się od żydowskich korzeni wiary w ZBAWICIELA JAHUSZUA i odrzucać prawdę o naturze BOGA Abrahama, Izaaka i Jakuba – BOGA Izraela – pojawiło się wiele dogmatów i przepisów mających na celu odłączenie chrześcijaństwa – nowej, uniwersalnej wiary Imperium Rzymskiego – od jej fundamentu, którym jest wiara w BOGA JAHWE objawiona w Torze i Tanach, dzisiaj nazywanych Starym Testamentem.

„Jeżeli bowiem zaczyn jest święty, to i ciasto; jeżeli korzeń jest święty, to i gałęzie. Jeżeli zaś niektóre zostały odcięte, a na ich miejsce zostałeś wszczepiony ty, który byłeś dziczką oliwną, i razem [z innymi gałęziami] z tym samym korzeniem złączony na równi z nimi czerpałeś soki oliwne, to nie wynoś się ponad te gałęzie. A jeżeli się wynosisz, [pamiętaj, że] nie ty podtrzymujesz korzeń, ale korzeń ciebie.”   – Liście do Rzymian 11:16-18:

Apostoł Paweł poucza w swoim Liście pierwszych wyznawców JAHUSZUA MESJASZA spośród narodów na temat Izraela i jego wiary, nazywając ją „zaczynem”, z którego wyrosło „ciasto” wiary chrześcijańskiej, „korzeniem” podtrzymującym pogan, którzy dołączyli do wiary w Jedynego ELOHIM JAHWE i JAHUSZUA. Jakże niezrozumiałym i tragicznym w skutkach posunięciem było zlekceważenie tego stanu rzeczy i odcięcie się od korzenia wiary Izraela – narodu wybranego PANA BOGA – poprzez którą STWÓRCA objawił Siebie oraz zapowiedział przyjście Swego POMAZAŃCA, na rzecz pójścia za ludzką, niebiblijną filozofią!

Z czasem odwieczne Prawa i Przepisy, przekazane przez JAHWE w JEGO Świętym Słowie, zaczęły być zastępowane ludzkimi tradycjami podtrzymującymi haniebne pogańskie oraz gnostyckie wierzenia i praktyki, oparte na nędznych i bezsilnych żywiołach świata, a nie na MESJASZU. Ostateczne znieważenie Siódmego Dnia Odpoczynku, uświęconego już od stworzenia świata przez BOGA JAHWE, poprzez jego zniesienie i próby usunięcia z pamięci Ludu ELOHIM, a także zastąpienie go przez wywyższenie pierwszego dnia tygodnia – niedzieli – wokół której skoncentrowane były ówczesne bałwochwalcze kulty pogańskie, jest jednym z czołowych przykładów tego, jak chrześcijaństwo odstąpiło od wielbienia BOGA JAHWE w Duchu i Prawdzie i wypowiedziało MU posłuszeństwo, skłaniając się ku podążaniu za marnościami i fałszywą religią.

„Baczcie, aby kto was nie zagarnął w niewolę przez te filozofię będącą czczym oszustwem, opartą na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata, a nie na MESJASZU.”   – List do Kolosan 2:8

„Badajcie, co się podoba PANU. I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując je, nawracajcie [tamtych]!”   – List do Efezjan 5:10-11

„nie naśladuj zła, lecz dobro! Ten, kto czyni dobrze, jest z BOGA; ten zaś, kto czyni źle, BOGA nie widział.”   – 3 List Jana :11

Wiele źródeł i wypowiedzi pozabiblijnych przybliża nam okoliczności, w jakich doszło do aktu wyniesienia niedzieli ponad Dzień Siódmy, a także fakt, jaką funkcję pełniła ona w czasach, w których ten występek miał miejsce.

„Konstantyn wprowadził prawo dla całego cesarstwa (w roku 321.) mówiące, że niedziela ma być przestrzegana jako dzień odpoczynku”   – Encyklopedia Americana, artykuł Sabat

„… nie ma żadnego takiego prawa w Biblii. Nigdzie w Piśmie nie znajdujemy, jakoby Jahusza lub którykolwiek z Apostołów nakazał przeniesienie Szabatu z soboty na niedzielę. Mamy Przykazanie Boże dane Mojżeszowi, aby uświęcać dzień Szabatu, który jest siódmym dniem tygodnia, sobotą. W dzisiejszych czasach chrześcijanie święcą niedzielę, gdy zostało to nam, (katolickiemu) Kościołowi objawione poza Biblią.”   – Catholic Virginian, 3 paźdz. 1947

„Możesz przeczytać Biblię od Księgi Rodzaju do Objawienia, a nie znajdziesz jednego nawet wersetu polecającego święcenie niedzieli. Pismo nakazuje wiernym obchodzenie soboty – dnia, którego my nigdy nie uświęciliśmy.”   – Kardynał James Gibbons, Wiara naszych ojców, 1917 ed.

Niedziela służyła od niepamiętnych wieków jako dzień oddawania czci bóstwom słońca. (W wielu językach niedziela do dzisiaj nosi tytuł Dnia Słońca, np. angielski SunDay czy niemiecki SonnTag.)

„Niechaj wszyscy sędziowie, mieszkańcy miast oraz wszyscy rzemieślnicy i handlujący odpoczywają w czcigodnym Dniu Słońca” – Prawo Konstantyna

Szabat stanowi upamiętnienie Dzieła Stworzenia Nieba i ziemi, jest zwieńczeniem każdego tygodnia i dniem, w którym należy oddawać STWÓRCY należną MU cześć. Biblia naucza, że jedynie „SYN [JAHUSZUA] jest panem Szabatu.” (Ewangelia Marka 2:28) NIKT inny nie ma prawa więc ingerować w to Święte Przykazanie, ani nauczać ludzi na jego temat inaczej, niż robił to JAHUSZUA.

„Po tym zaś poznajemy, że Go [JAHUSZUA] znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość BOŻA jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował.”

 – 1 List Jana 2:3-6

„Kościół Katolicki zmienił uroczystość obchodzenia Szabatu na niedzielę na mocy swojego boskiego, niezawodnego autorytetu, danego mu od jego założyciela, Jahusza Chrystusa. Protestanci twierdzący, że Biblia jest jedynym źródłem ich wiary, nie mają żadnych podstaw do uświęcania i obchodzenia niedzieli.”   – Biuletyn katolicki z 14. sierpnia 1942

Uznanie niedzieli za dzień przeznaczony na odpoczynek i oddawanie czci BOGU jest równoznaczne z przyznaniem słuszności występkowi papiestwa, które „zamyśliło zmienić czasy i Prawo” (Księga Daniela 7:25), i przedłożeniem jego autorytetu ponad Autorytet Wszechmogącego BOGA JAHWE oraz Prawdę Pisma Świętego. Niedziela to instytucja kościoła katolickiego, uwierzytelniona przez nikogo innego jak tylko sam rzymski kościół oraz jej dzieci, kościoły protestanckie, które za przykładem kościoła – matki obwieściły dzień pierwszy swoim własnym dniem odpoczynku i oddawania czci PANU, wprost przeciwnie do zamierzenia BOGA JAHWE objawionego nam w JEGO Świętym Słowie.

„Oferowałem raz za razem $1,000 każdemu, kto byłby w stanie udowodnić mi na podstawie Biblii, że mam powinność uświęcania niedzieli. Nie ma żadnego takiego prawa w Piśmie Świętym. To jest tylko i wyłącznie prawo Kościoła Katolickiego! Biblia mówi: ‘Pamiętaj o dniu Szabatu, aby go święcić.’ Kościół Katolicki mówi: ‘Nie. Poprzez swoją Boską władzę wyrzucam Przykazanie Dnia Szabatu i nakazuję wam celebrować pierwszy dzień tygodnia.’ I co? Cały cywilizowany świat oddaje pokłon w pełnym uwielbienia posłuszeństwie dla nakazu Katolickiego Kościoła!”   – T. Enright, C.S.S.R., podczas wykładu w Hartford, Kansas, 18 lutego 1884

Dodatek: pozostałe odniesienia biblijne dot. Szabatu

„Słupem obłoku prowadziłeś ich we dnie, a słupem ognia – w nocy, aby oświetlić im drogę, którą iść mieli. Potem na górę Synaj zstąpiłeś i rozmawiałeś z nimi z nieba; i dałeś im przepisy słuszne, wskazówki niezawodne, prawa dobre i przykazania. I Twój Święty Szabat im oznajmiłeś, i przez sługę Twego, Mojżesza, nadałeś im przykazania, przepisy i Prawo.”

   – Księga Nehemiasza 9:12-14

„Mów do Izraelitów i powiedz im: Oto Czasy Święte JAHWE, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są Moje Czasy Święte! Przez sześć dni praca będzie wykonywana, ale siódmego dnia jest uroczysty Szabat, jest zwołanie święte, nie będziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy – to jest Szabat dla JAHWE we wszystkich waszych siedzibach.”

   – Księga Kapłańska 23:2-3

„Będziecie zachowywać moje Szabaty i szanować Mój Święty Przybytek. Ja jestem JAHWEH.”

   – Księga Kapłańska 19:30

„Każdy z was będzie szanował matkę i ojca i będzie zachowywał Moje Szabaty. Ja jestem JAHWEH, Bóg wasz!”   – Księga Kapłańska 19:3

„Sześć dni pracować będziesz, a w Dniu Siódmym odpoczywaj tak w czasie orki, jak w czasie żniwa.”   – Księga Wyjścia 34:21

„Sześć dni będziesz pracował, a dnia siódmego zaprzestaniesz pracy, aby odpoczęły twój wół i osioł i odetchnęli syn twojej niewolnicy i cudzoziemiec.”   – Księga Wyjścia 23:12

W kościele Ducha Świętego Yahuah święcimy dzień szabatu z braćmi i siostrami co tydzień więc jeżeli szukasz społeczności krwi i ciała Jahusza Chrystusa zapraszamy do kontaktu na messenger i poproszenie o dodania Cię do czatu i grup.

Szabaty odliczamy od Świąt Nowiu – początków miesięcy w kalendarzu Jahuah:

Kalendarz Jahuah w Biblii: KLIK

Święto Nowiu w Biblii: KLIK

Od Nowiu jako wolnego dnia Święta , następne 6 dni są pracujące, a 7-my z kolei to Szabat Jahuah.

Bądź błogosławiony w  Jahusza Pomazańcu, Panu naszym na chwałę Ojcu JAHWE! AMEN!