Święto Pierwocin Żniwa Jęczmienia

Żniwo jęczmienne było pierwszym ze żniw zbożowych, które kończyły się żniwem pszenicznym. Pierwszy snop – pierwiastek, był poświęcony Jahuah i był corocznie ofiarowany przez kapłana jako ofiara uroczysta.

Liczenie dni ukazuje związek Paschy ze świętem Tygodni . Literalnie 16 nisan odbywało się święto pierwocin żniwa jęczmiennego. Po 50 dniach następuje kolejne wydarzenie. To koniec żniw jęczmiennych i początek żniw pszenicznych. Przynoszono wówczas w darze 2 chleby upieczone na zakwasie ze snopów pszenicy.

Kapłan dokonywał potrząsania przed Bogiem:

„Ze swoich siedzib przyniesiecie na obrzęd potrząsania po dwa chleby, każdy z dwóch dziesiątych efy przedniej mąki. Będą one upieczone na kwasie jako pierwociny dla Pana.” 3 Moj.23:17.

Pokonał śmierć i dał taką nadzieję dla wszystkich naśladowców: „wiedząc, że Ten, który wzbudził Pana Jahusza, także i nas z Jahuszaem wzbudził i razem z wami przed sobą stawi.” (2 Kor. 4:14) „A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli. Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia” 1 Kor.15:20-23.

“Przemów do synów izraelskich i powiedz im tak: Gdy wejdziecie do ziemi, którą ja wam dam, i będziecie zbierać żniwo, to snop z pierwocin waszego żniwa przyniesiecie do kapłana, A on dokona obrzędu potrząsania tym snopem przed Panem, aby zyskać dla was upodobanie. Nazajutrz po sabacie kapłan dokona nim obrzędu potrząsania” 3 Mojż.23:10-11.

Święto Paschy i żniwo jęczmienne były ze sobą ściśle powiązane. Ofiara pierwszego snopa żniwa, jak już wcześniej powiedzieliśmy, przypadała na dzień 16 nisan, pierwszego dnia po sabacie, w Dzień Przaśników. Jest to dzień zmartwychwstania naszego Pana, który był „pierwiastkiem z umarłych”:

“A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” 1 Kor.15:20.

“On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy” Kol.1:18.

Wspominając o żniwie jęczmiennym, można przypomnieć jeszcze jedną historię i to historię starotestamentową. Myślę w tym miejscu o Rut. Rut i Noemi dotarły do Betlejem na początku żniwa jęczmiennego (Rut 1:22). Rut pracowała wyłącznie na polu swego pana; pracę rozpoczęła zbieraniem kłosów w czasie jęczmiennego żniwa. Wyraża pokorne życzenie, by być własnością Boaza, gdy ów przewiewał zebrane w czasie żniwa plony.

Myślę, że w historii rodziny Elimelecha, możemy dopatrzeć się doświadczeń Izraela. Z drugiej strony patrząc na to, że Bóg zezwolił na powrót Noemi i że zostaje ona przyjęta w Jego domu chleba – Betlejem, przez Boaza – wykupiciela, to już jest to wielka, litująca się łaska Boga. Miłość, jaką Noemi obdarzyły jej synowe, a zwłaszcza uznanie Rut dla Boga izraelskiego, były świadectwem dla Noemi – jej miłego usposobienia, jej wiary i życia, jakie prowadziła. W tym również widzimy Izrael! W Betlejem spotykamy się z onym wielkim Boazem – „panem żniwa”. Jego imię – „w nim jest moc”, jego dobroć, jego wspaniałomyślność i bojaźń Boża pozwalają przypuszczać, że jest on panem w każdej sytuacji. To on jest krewnym, który wykupuje Elimelechowe dziedzictwo Noemi, wykupuje też dziedzictwo Kiliona i Machlona – wykupuje też Rut Moabitkę – żonę Machlona – by wzbudzić imię zmarłego w dziedzictwie jego i aby nie zginęło imię zmarłego pośród braci jego i z bramy miejscowości jego.

Czy widzisz, że w Boazie bez trudu dostrzeżemy onego wielkiego Odkupiciela ludzkości – Jahusza Chrystusa? Czyż nie jest On jedynym „krewnym” Adama, który dla Swej nieposzlakowanej sprawiedliwości był zdolny zapłacić cenę równej wartości za utracone prawo do życia pierwszego człowieka – „życie za życie”? I czy nie jest On jedynym krewnym ludu izraelskiego, urodzonym z izraelskiej niewiasty, urodzonym pod Zakonem i jedynym, który to prawo zachował i dlatego tych, którzy byli pod Zakonem, wykupił?

“Lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty i podlegał zakonowi, aby wykupił tych, którzy byli pod zakonem, abyśmy usynowienia dostąpili” Gal. 4:4-5.

Z kolei Rut jest obrazem na Oblubienicę Chrystusową. Możemy przypuszczać, że żniwo jęczmienne jest w sensie czasowym pierwszym etapem Żniwa całego Wieku Ewangelicznego. Jest obrazem Żniwa izraelskiego w czasie pierwszej obecności naszego Pana. I czy nie czytamy w mowie apostoła Piotra, gdy rzekł do słuchających go Izraelitów:

“Wy jesteście synami proroków i przymierza, które zawarł Bóg z ojcami waszymi, gdy mówił do Abrahama: A w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi Wam to Bóg najpierw, wzbudziwszy Syna swego, posłał go, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od złości waszych” Dz.Ap. 3:25-26.

“Czymże więc góruje Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże” Rzym. 3:1-2.

Ale na żniwie jęczmiennym nie kończy się historia Rut. Rut zbiera kłosy nie tylko na polu jęczmiennym, ona pozostaje u Boaza aż do końca żniwa pszenicznego!

“I rzekła Rut Moabitka: Mąż ten powiedział jeszcze do mnie: Przyłącz się do moich służących aż do czasu zakończenia całego mojego żniwa. Noemi odezwała się więc do Rut, swojej synowej: To dobrze, córko moja, że będziesz chodziła z jego służącymi, aby cię nie nagabywali na innym polu. I przyłączyła się do służących Boaza, aby zbierać, dopóki nie zakończono żniwa jęczmiennego i żniwa pszenicznego. Mieszkała zaś ze swoją teściową” Rut. 2:21-23.

Do czasu końca żniwa pszenicznego Rut mieszkała ze swą teściową, zatem nie nastąpiło zaślubienie Oblubieńca i Oblubienicy. Za czasów życia naszego Pana tu na ziemi, trwało i powoli dobiegało końca żniwo jęczmienne. Podczas tego pierwszego żniwa Pan szukał zaginionych owiec.

“A On, odpowiadając, rzekł: Jestem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela” Mat.15:24.

Szukał ich i nawoływał, aby wszystkie Jego owce zbliżyły się do Niego i poszły za Jego głosem.

“A potem wyznaczył Pan innych, siedemdziesięciu dwóch, i rozesłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać.I powiedział im: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje” Łuk. 10:1-2.

Takie było dzieło Żniwa . Jednak Żydzi nie poznali czasu swego nawiedzenia. Nie odpowiedzieli na liczne cuda, kazania, na wołania i kołatania do ich serc. W swej zatwardziałości nie byli w stanie dostrzec Syna Bożego, Mesjasza. Szybko przestali wołać: „Hosanna”, a zaczęli krzyczeć: „Ukrzyżuj, ukrzyżuj!” Na Żniwo Wieku Żydowskiego wskazuje nam także wypowiedź naszego Pana, o oddzieleniu pszenicy od plew z Ewangelii Mateusza.3:12.

Pięćdziesiąt dni później, po żniwie jęczmiennym, nastąpiło żniwo pszeniczne, ale o tym w innej notatce.

Liczenie dni ukazuje związek Paschy z Pięćdziesiątnicą. Literalnie 16 Abib odbywało się święto pierwocin żniwa jęczmiennego. Po 50 dniach następuje kolejne wydarzenie. To koniec żniw jęczmiennych i początek żniw pszenicznych. Przynoszono wówczas w darze 2 chleby upieczone na zakwasie ze snopów pszenicy. Kapłan dokonywał potrząsania przed Bogiem: „Ze swoich siedzib przyniesiecie na obrzęd potrząsania po dwa chleby, każdy z dwóch dziesiątych efy przedniej mąki. Będą one upieczone na kwasie jako pierwociny dla Pana.”
3 Moj.23:17.

Izraelici dziękowali za początek żniw, licząc w ten sposób na dalsze błogosławieństwo. Tego samego dnia 16 nisan na początku naszej ery Bóg wskrzesił Pana Jahusza. Został podniesiony i wywyższony jako pierwszy owoc. Pokonał śmierć i dał taką nadzieję dla wszystkich naśladowców: „wiedząc, że Ten, który wzbudził Pana Jahusza, także i nas z Jahuszaem wzbudził i razem z wami przed sobą stawi.” (2 Kor. 4:14) „A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli. Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia” 1 Kor. 15:20-23.

SZAWUOT

Pan Bóg pragnie aby Jego stworzenia żyły z Nim w harmonii. Tak, jak było w ogrodzie Eden. Grzech nieposłuszeństwa zniszczył jednak ten kontakt. Bóg pamięta o ludziach i uczynił wszystko, aby mogli ponownie wrócić do takiej społeczności. Między innymi zostało to obrazowo pokazane w świętach. W tym artykule zwrócimy uwagę na jedno z trzech świąt pielgrzymich – Święto Tygodni: „będziesz obchodził Święto Tygodni na cześć Pana, Boga twego, z dobrowolnymi szczodrymi darami, jakie dawać będziesz odpowiednio do tego, jak pobłogosławił ci Pan, Bóg twój”
5 Moj. 16:10.

Święto to występuje pod różnymi nazwami, po hebrajsku to Szawuot. Inna nazwa to Święto Żniw lub Święto Żniwa: „I Święta Żniw, pierwszych plonów prac twoich, z tego, coś wysiał na polu. I Święta Zbiorów z końcem roku, gdy zbierzesz plony twoje z pola” 2 Moj. 23:16, oraz Dzień Pierwocin: „A w dniu pierwszych zbiorów, gdy będziecie składać Panu nową ofiarę z pokarmów, w wasze Święto Tygodnia, będziecie mieli uroczyście ogłoszone święto i nie będziecie wykonywać żadnej ciężkiej pracy” 4 Moj. 28:26.

ŚWIĘTO LICZENIA I OCZEKIWANIA

Było to pod pewnym względem wyjątkowe święto, ponieważ aby je obchodzić (czyli spotkać się ze swoim Stwórcą) należało dokonać pewnych obliczeń. Jest w tym zawarta bardzo ważna lekcja związana z początkiem liczenia, okresem oczekiwania oraz spotkaniem. Święto to wymagało więc pewnej wiedzy oraz czuwania.

Wytyczne tego święta opisane są w 3 Moj. 23:15-17: „Od następnego dnia po sabacie, kiedyście przynieśli snop dla dokonania obrzędu potrząsania, odliczycie sobie pełnych siedem tygodni. Aż do następnego dnia po siódmym sabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę z pokarmów dla Pana. Ze swoich siedzib przyniesiecie na obrzęd potrząsania po dwa chleby, każdy z dwóch dziesiątych efy przedniej mąki. Będą one upieczone na kwasie jako pierwociny dla Pana.”

Początek liczenia to według wersetu 15 dzień przynoszenia snopa jęczmiennego celem dokonania obrzędu potrząsania przez kapłana. Z kolei werset 11 mówi, kiedy to miało mieć miejsce – „następnego dnia po sabacie”. Wcześniejsze wersety opisują święto Paschy 14 nisan oraz święto Przaśników, które trwało 7 dni i rozpoczynało się dniem świątecznym (15 nisan), czyli sabatem. Dopiero następnego dnia był dzień potrząsania snopem (16 nisan). To dzień, od którego należało odliczyć 7 pełnych tygodni i następnego, 50-tego dnia obchodzić święto SZAWUOT.

POCZĄTEK ŻNIW JĘCZMIENNYCH

Izraelici nie mogli rozpocząć żniw bez przyniesienia snopa pierwocin. Był to początek żniw jęczmiennych. Był to bardzo radosny dzień: „I będziesz obchodził Święto Tygodni na cześć Pana, Boga twego, z dobrowolnymi szczodrymi darami, jakie dawać będziesz odpowiednio do tego, jak pobłogosławił ci Pan, Bóg twój. W miejscu, które wybierze Pan, twój Bóg, na mieszkanie dla swego imienia, będziesz się weselił przed Panem, Bogiem twoim, ty i twój syn, i twoja córka, i twój sługa, i twoja służebnica oraz Lewita, który mieszka w twoich bramach, i obcy przybysz, i sierota, i wdowa, którzy są pośród was” 5 Moj. 16:10-11.

Według historii narodu izraelskiego Święto Tygodni nakłada się na pewne wydarzenie w dziejach Izraela, a mianowicie otrzymanie Prawa przy górze Synaj. Wydarzenie to miało miejsce 50 dni po wyjściu z niewoli egipskiej. Bóg zawiera z Izraelem przymierze, które miało przynieść w przyszłości szczególne błogosławieństwo: „a teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim” 2 Moj.19:5-6.

Cóż wspólnego może być między świętem plonów i 49 dniami nemiętnej historii miłosnej?Są one głównymi elementami Święta Tygodni! Słowo Szawuot, oznacza ”tygodnie”. Bóg powiedział:
«Odliczysz sobie siedem tygodni. Gdy zacznie sierp żąć zboże, rozpoczniesz liczyć te siedem tygodni. I będziesz obchodził święto Tygodni ku czci Pana, Boga twego, z ofiarą według wspaniałomyślności twej ręki, złożoną stosownie do tego, jak ci pobłogosławi Pan, Bóg twój.» (Pwt 16:9-10)

Składane sa ofiary z jęczmienia i pszenicy, i świętowane są zbiory «siedmiu gatunków»: granatu, winogron, oliwek, kiełków pszenicy, jęczmienia, fig i daktyli. Jest to czas wdzięczności za plony ziemi. Okres ten nosi nazwę «bikurim», lub pierwszych owoców. Jest to czas, kiedy Izraelici otrzymali Torę, i zgodzili się jej przestrzegać, stając się w ten sposób narodem przymierza. Jest to również czas nowotestamentowego Ciała Chrystusa, w dzień Wylania Ducha . Nowe narodziny… Pierwsze owoce.Tradycyjnie podczas święta czyta się księge Rut, gdyż opisana w niej historia wydarzyła się w czasie zbioru jęczmienia. Szawuot natomiast obchodzony jest między zbiorem jęczmienia i pszenicy. Ponadto, ciekawą zasada święta Szawuot określa przykazanie:

«Kiedy będziecie zbierali plon waszej ziemi, nie będziecie wycinali doszczętnie skraju pola i nie będziecie zbierali do końca kłosów. Zostawisz je dla ubogiego i dla przybysza. Ja jestem Pan, Bóg wasz!» (Kpł 23:22)

Słowo Pięćdziesiątnica (Zieone Światki) pochodzi od 50-ciu dni, które są liczone od Paschy do Szawuot: siedem tygodni — to 49 dni, natomiast na 50-siąty dzień przypada samo świeto. Analogie między darowaniem Tory na górze Synaj i zstapieniem Ducha Świętego w Jerozolimie nie są przypadkowe.Oba wydarzenia znamienują, jeśli można tak się wyrazić, narodziny dwóch religii, oba są stworzone Bożą ręką. Pierwsze z nich nastapiło siedem tygodni po Święcie Paschy i wyjściuz Egiptu, drugie zaś siedem tygodni po ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu naszego Baranka Paschalnego, Jeszua Mesjasza. Obydwie wydarzenia sprawiły, że powstałe wówczas społeczeństwa od razu zaczęły działać.

Dziękując naszemu hojnemu Bogu

Shavuot to czas doceniania hojności Boga. Jego hojność widzimy nie tylko w siedmiu gatunkach owoców, w darowaniu Jego Słowa na Synaju, czy wylaniu Ducha Świętego na Apostolski Kościół. Obserwujemy ją również w historii Rut, gdzie możemy zobaczyć poselstwo nadchodzącego Mesjasza, hojnie oddanego światu.Nie tylko Jeszua był potomkiem bohaterów owej historii miłości z księgi Rut (król Dawid był ich wnukiem), ale sam dobór małżonków świadczy o Bożym pragnieniu odkupienia wszystkich ludzi i włączeniu ich do swojej rodziny.Boaz był Żydem, a Ruth poganką z sąsiedniego bałwochwalczego ludu Moabitów. Biblia mówi nam, jak to Rut musiała zbierać resztki urodzaju pozostawionego na polu Boaza, i przeznaczonego dla biednych i przyjezdnych, zgodnie z prawem Księgi Kapłańskiej. Od samego początku Bóg powiedział Abrahamowi, że cała ziemia będzie błogosławiona przez niego i jego potomków. Ewangelia działała już na długo przed pierwszym krzykiem nowonarodzonego Jeszua. Boże pragnienie włączenia wszystkich ludów świata wymienionych w Piśmie Świętym widzimy już w pierwszym przymierzu z Izraelem. Jest to przejaw Bożej troski o tych, którzy Go nie znają. Jednak On ich zna i kocha.

Piękny związek

Tak, jak Rut i Boaz, stali się jednym ciałem, tak Bóg chce, aby Żydzi i nie-Żydzi stali się «Jednym Nowym Człowiekiem”:

”Nie zapominajcie więc, że kiedyś byliście poganami, „nieobrzezańcami” według tych, którzy mają fizyczny znak obrzezania, że żyliście bez Chrystusa, nie należeliście do Izraela, narodu wybranego, ani nie doświadczaliście obietnic płynących z Bożego przymierza. Żyliście w tym świecie bez nadziei i bez Boga. Teraz jednak wy, niegdyś Bogu obcy, staliście się Mu bliscy dzięki przelanej krwi Chrystusa, do którego należycie. On bowiem daje nam pokój. On, przez swoją śmierć, zjednoczył Żydów i pogan, burząc dzielący ich mur wrogości i zakończył system żydowskich praw – po to, by z tych dwóch grup stworzyć jeden, nowy rodzaj człowieka i zaprowadzić pokój. Przez śmierć na krzyżu pojednał z Bogiem i jednych, i drugich, i umieścił ich w jednym ciele. Zlikwidował w ten sposób ich wzajemną wrogość. Tę wieść o pokoju przyniósł zarówno wam, obcym Bogu, jak i bliskim Mu Żydom. Bo to dzięki Chrystusowi wszyscy mamy dostęp do Boga Ojca – przez jednego Ducha.” (Ef 2:11-18)

Paweł pisał te słowa będąc w więzieniu. Został oskarżony o wprowadzenie Tymoteusza na dwory świątynne, za ścianę za którą nie wolno było wchodzic poganom. Paweł wiedział, że śmierć i zmartwychwstanie Jeszua przyniosły nowe przymierze, które wszystkim dało mozliwość zbliżyć się do Boga — zarówno Żydom, jak i poganom. Teraz jednak, dzięki krwi Jeszua, wszystkie narody ziemi mogły wchodzić w Bożą obecność.Tak jak prorokował Joel, Duch Boży został wylany na wszelkie ciało! Zarówno Żydzi i przedstawiciele innych narodów mogą być jednym, moga być razem nowym człowiekiem, pojednani ze sobą i z Bogiem. I wszyscy możemy mieć dostęp do Boga, naszego ojca, przez Ducha Świętego, udzielonego nam w dniu Pięćdziesiątnicy.Dokładnie tak samo, jak po ślubie Boaz wciąż był mężczyzną, a Rut — kobietą, wszyscy wciąż zachowujemy swoją żydowską lub nieżydowską tożsamość w Jeszua. Zamiast szarej jednorodności, Bóg kocha różnorodność — i łączy nas w niej w jedna całość.Bóg rozkazał, by na Szawuot dwa chleby skaładano na ofiarę z potrząsaniem, która symbolizuje Jego społeczność z nami — zarówno z Żydami, jak i z poganami. Jeszua powiedział w Objawieniu:

”Oto stanąłem przed drzwiami i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będziemy razem ucztować: Ja z nim, a on ze Mną.” (Ap 3:20) Podczas świętowania, warto poświęcić trochę czasu na modlitwę o to, by Duch Boży został wylany na naród izraelski, i by Żydzi przyjęli swojego Mesjasza, a także o wspaniałą globalną rodzinę, do powstania której przyczynił się Izrael. Módlcie się o wielkie żniwo w Izraelu. Módlcie się za żniwarzy i o więcej owoców! Módlcie się, aby Izraelczycy stali się jednością z Tym, Kto ich kocha — z ich krewnym i odkupicielem — i aby stali się jednością w chwale z Jego dziećmi z innych narodów. Pięknej narzeczonej Mesjasza.

Źródło: Marcin Osowski z ieszua.org